သာမေဏေက်ာ္စာသင္တိုက္

စာသင္တိုက္ဆိုတာ သံဃာအမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့ေနရာျဖစ္သလို အၿမဲတေစ လႈပ္ရွားေနရတဲ့ေနရာလည္း ျဖစ္ပါသည္။ စာသင္ခ်ရံုသက္သက္သာ ျပဳလုပ္ေပးရရံုမက ရွင္ေကာင္း ရဟန္းေကာင္းေတြ ျဖစ္လာေအာင္လည္း သြန္သင္ေပးရသည္။ စာသင္သား အမ်ားစုကေတာ့ ငယ္ရြယ္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အခုတခါေျပာလိုက္ရင္ ဘယ္ဘက္နားကၾကားၿပီး ညာဘက္နားကေန အဆံုးအမေတြ ျပန္ထြက္သြားသည္က မ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ၾသ၀ါဒေတြက ထပ္ခါတလဲလဲ ေပးၾကစၿမဲျဖစ္သည္။ စာသင္တိုက္မွာ ေနဖူးရင္ အၾကားရဆံုး ၾသ၀ါဒကေတာ့-
ပ-ဖ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ျမန္မာအသံထြက္နဲ႔ကေတာ့ ပေစာက္နဲ႔ ဖဦးထုပ္ေပါ့။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ရွင္းပါသည္။

“ပ်င္းရင္ ဖ်င္းလိမ့္မည္၊ ပေစာက္နဲ႔ ဖဦးထုပ္ နီးသည္”

ပ်င္းေနတဲ့လူတေယာက္က တိုးတက္လမ္း မရွိပါ။ ထိုအခါ- လူဖ်င္း (အသံုးမက်သည့္လူ) ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။ ဒါကုိပဲ သံုးေခါက္ဆိုလို႔ နားမ၀င္မွာ စိုးလို႔ ဆိုခိုင္းပါေသးသည္။ စကားဆိုတာ သူမ်ား လိုက္နာသည္ မလိုက္နာသည္ထက္ နားေထာင္လိုက္သည္ နားမေထာင္လိုက္သည္ကိုသိဖို႔က အဦးဆံုးျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ နားေထာင္ျဖစ္မွလဲ လိုက္နာျဖစ္မည္ မဟုတ္ေလာ။


ရန္ကုန္ ကမၻာေအး ဂႏၶာရံု တိပိဋကဆရာေတာ္ ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးဖူးသည္ကေတာ့ တမ်ိဳးတဖံု ၾကားဖူးပါသည္။
ပ- ပ်င္းရင္
ဖ- ဖ်င္းလိမ့္မည္။ ဖ်င္းလ်င္
ဗ- ဗလာနတၳိ- ဘာမွ မရွိျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘာမွ မရွိလ်င္
ဘ- ေဘးမွာပဲေနရလိမ့္မည္။ လူေတာ မတိုး။ ေဘးထြက္ေနရလ်င္
မ- ေျမာင္းထဲ ေရာက္ၿပီသာမွတ္ေပေတာ့။ ဘာမွ သံုးစားမရေတာ့- ဟု ဆံုးမသည္ဟု ၾကားဖူးပါသည္။

လူေတာ္လူေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ-

အရွင္ေတဇနိယာလကၤာရ (ေခတၱ-ကိုလံဘို)