သာမေဏေက်ာ္စာသင္တိုက္

တခါက ျမတ္ဘုရားရွင္ သုသုမာရဂိရိၿမိဳ႕တြင္းကို ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ ရဟန္းမ်ားႏွင့္ အတူတကြ ၾကြ၀င္လာခဲ့ရာ ျမတ္ဘုရားကို သားတေယာက္အမွတ္ျဖင့္ နကုလရဲ႕ မိဘမ်ားက ေျခေထာက္ကို ဖက္ကာ “သားေတာ္ရယ္…. ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ငါတို႔ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စြန္႔ပစ္ထားၿပီး ဘယ္အရပ္ေတြမ်ား ေလွ်ာက္သြားေနရတာလဲ” လို႔ ေျပာဆိုလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။

ယခုလို ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ျမတ္ဘုရားကို သားလို႔ေခၚကာ ေျပာဆိုၾကတာပါလဲ၊

သူတို႔က ျမတ္ဘုရားႏွင့္ ေရွးဘ၀မ်ားစြာက ေဆြမ်ိဳးေသြးသား ေတာ္စပ္ခဲ့ၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးဘ၀ေပါင္း ၅၀၀ က မိဘမ်ားအျဖစ္ျဖစ္ခဲ့သလို ဘ၀ေပါင္း ၅၀၀ စီ ဦးႀကီးဦးေလး၊ ေဒၚႀကီးေဒၚေလးမ်ားအျဖစ္ႏွင့္ ဘ၀ေပါင္း ၂၅၀၀ မွာ ျမတ္ဘုရားေလာင္းကုိ သူတို႔လက္ေပၚမွာ ႀကီးျပင္းေစခဲ့ၾကလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ အစဥ္တစိုက္ ျဖစ္လာလိုက္လို႔လည္း ျမတ္ဘုရားကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ကိုယ့္သားအရင္းလို ဣေၿႏၵ မဆည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထင္မွတ္လိုက္ၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုအေနအထားမွာ ျမတ္ဘုရားကလည္း ဖယ္စမ္းပါလို႔ မဆို။ သူတို႔မူလပံုမွန္ စိတ္ထားဆီ ျပန္သတိရခ်ိန္မွ တရားေဟာခဲ့ရာ ႏွစ္ဦးသားပင္ ေသာတာပန္အရိယာ ျဖစ္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။

ေနာင္တခ်ိန္ အျမတ္ဆံုးေနရာေတြ ေပးသနားေတာ့လည္း သူတို႔ဟာ ျမတ္ဘုရားႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သူေတြ အျဖစ္ မွတ္တမ္းတြင္ရစ္ျပန္ပါေတာ့တယ္။

သူတို႔အမည္ေတြကေတာ့ - နကုလပိတာ (နကုလအေဖ) ႏွင့္ နကုလမာတာ (နကုလအေမ)တို႔ပဲ ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။