သာမေဏေက်ာ္စာသင္တိုက္

“မေမ့ပါနဲ႔ လကၤာေျမ” ေပါ့ေလ။
ဆံုဆည္းခဲ့ျခင္းသည္ ခြဲခြါခဲ့ျခင္းအတြက္ အစဦးနိဒါန္းပင္ ျဖစ္ေလေရာ့သလား....။ သို႔မဟုတ္ ခြဲခြါျခင္းသည္ကပဲ ဆံုဆည္းျခင္းအတြက္ နိဒါန္းျဖစ္ေလေရာ့သလား မဆိုတတ္ေတာ့ပါ။
တေနရာကို ခြဲခြါလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း မဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ လမ္းခရီးမွာ ေနာက္ထပ္ အသစ္အသစ္ေတြအတြက္ အဦးအစ ျဖစ္ေနျပန္ေရာပဲ။
အခုလဲ ၾကည့္ေလ လကၤာေျမကို ခြဲခြါရေတာ့ေပမည္။ ခြါရခါနီးမွ သံေယာဇဥ္ေတြ တင္းၾကပ္လြန္းလာလိုက္တာ တခါတခါ ေမာဟိုက္သြားရသည္အထိ။
မိမိႏွင့္ ဆက္စပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္မိသည္။
“I am so sad" ေတြက တသီတတန္းပင္။ သူတို႔ နည္းတူ ကိုယ္လည္း ၀မ္းနည္းမိပါသည္။
ခုမွပဲ အေျခမက်တက် လကၤာေျမအေပၚ ေအာ္.... ငါ သံေယာဇဥ္ေတြ တြယ္မိေနပါၿပီလား....လို႔ သိလိုက္ရပါၿပီ။
ခုညလည္း ေက်ာင္းေနဆရာေတာ္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့မိသည္။
Don't forget Sri Lanka တဲ့ေလ။ လကၤာေျမကို ေမ့မသြားပါနဲ႔တဲ့။
လကၤာေျမသည္ ေဖၚေရႊမႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္နက္လွပါ့လား လို႔ ၀မ္းနည္းစိတ္တစက္နဲ႔ ေတြးမိပါသည္။
ႏႈတ္ဆက္မိသူ အားလံုးပင္ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲလို႔ ေမးၾကသည္ခ်ည္းပင္။
ေသခ်ာပါသည္....။ ျပန္မလာျဖစ္ေတာ့ပါ....။
အစ တဦးႏွစ္ဦးေတာ့ မလာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး.... လို႔ ေျဖေပးမိသည္။ အလြန္စိတ္၀မ္းနည္းသြားၾကသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါသည္....။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဒီအေျဖက မေကာင္းပါဘူးေလ.... ဆိုၿပီး... ျပန္လာမွာေပါ့.... စာေမးပြဲ ေအာင္လက္မွတ္ယူရင္ ျပန္လာမွာေပါ့.... လို႔ ေျဖမိသည္။ လာခါနီးရင္ ဖုန္းဆက္ဦးလို႔ မွာျပန္သည္။
ဆက္ပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ လာပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးတာေတာ့ မဟုတ္ဖူးေနာ္....။ လာျဖစ္ႏိုင္တယ္ဟု သာ ဆိုမိသည္။
တကယ္ပါေလ..... လကၤာေျမေလးသည္ ေဖၚေရႊမႈမ်ား စူးစမ္းမႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္နက္ခဲ့သည္။ ဘယ္ေနရာေတြ သြားတိုင္းသြားတိုင္း မင့္က ဂ်ပန္လားလို႔ ေမးခံရသည္ခ်ည္းပင္။ ငါက ျမန္မာပါ ဆိုေတာ့ နားမလည္ၾက။ ဗမာဆိုလည္း မသိျပန္။ ဗုရုမာ ဆိုမွ နားလည္ၾကျပန္သည္။ (တခ်ိဳ႕က ျဗဟၼာဟု ဆိုၾကပါသည္)။ ဗုရုမာ.... ဗုရုမာ.... ေနာက္ဘယ္သူေတြ႕ေတြ႕ ဘယ္သူေမးေမး ဗုရုမာလို႔သာ ေျဖလိုက္သည္။ အားလံုး အိုေကေရာ....
သံသယမ်ားက တခ်က္တခ်က္ ထိုးႏွက္တတ္သည္မွာ ကိုယ္ကပဲ ေသခ်ာ လက္ခံတတ္လို႔လား မသိပါ။ ဘယ္မွာမ်ား ဗုရုမာ အေထာက္အထား ေတြ႕ႏိုင္မလဲ.....။ စူးစမ္းမိပါသည္။ တႏွစ္လြန္မွ ျပန္ခါနီးမွပဲ ေတြ႕ရသည္။ ဘယ္ေနရာလဲဆိုေတာ့ တိရစၦာန္ ဥယ်ာဥ္မွာပါ....။ (ေနာက္ေန႔မွ ပံုတင္ေပးပါမည္)
ျမန္မာ့တိုက္ၾကက္ အမ်ိဳးအစားကို ျပသသည့္ အခန္းတြင္ ေတြ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေၾသာ္ .... ဗုရုမာ ဗုရုမာ....

ဗုရုမာလို႔ ေခၚတတ္တဲ့ လကၤာေျမေလးကို မေမ့ပါဘူးေလ။ လကၤာေျမေပၚမွာေန အုန္းရည္ေတြေသာက္ၿပီး ဘ၀တကၠသုိလ္ေရာ ပညာေရးတကၠသုိလ္ပါ တက္ၿပီး ဒြတ္ဒက္ ရႊတ္ရွက္နဲ႔ ေျပာခြင့္ေတြ ေပးခဲ့သူမ်ား။
လူတလံုး သူတလံုးျဖစ္ခြင့္ရေအာင္ ပညာေရ ေသာက္ခြင့္ေပးခဲ့မႈမ်ား။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာျဖင့္ လက္ခံကူညီခဲ့သူမ်ား၊ ခြဲခြါခါနီးေလ ဘယ္ေနရာကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္ စသျဖင့္ လြမ္းတတ္ေအာင္ ဖန္တတ္သူမ်ားကို ဘယ္လိုလုပ္ ေမ့ႏိုင္မွာလဲေလ။
I never forget Sri Lanka. It will live in my mind eternally.