သာမေဏေက်ာ္စာသင္တိုက္

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေမးလာသည္။ ေကာင္းေၾကာင္းခ်ည္း ေရးေနပါ့လား။ မေကာင္းတာေလးလည္း ေရးပါဦးဆိုလို႔ ေရးထည့္လိုက္သည္။ ေလာဘႀကီးသူနဲ႔ ေဒါသႀကီးသူ အေၾကာင္းပါပဲ။

ကုလားျပည္ေခၚတဲ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ားကေတာ့ ေလာဘ အလြန္ႀကီးတတ္ၾကေပသည္။ သူတပါးဆီကုိ ေတာင္းထည့္လိုက္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေႏွာင့္ေႏွးတတ္ၾကေပ။ မေပးဖူးဆိုရင္လည္း အရႈံးမရွိေပါင္ ဟုဆိုရမည့္အလကား မ်က္ႏွာထားကား တခ်က္မွ မပ်က္တတ္ၾကပါ။ ဘတ္စ္ကားမ်ားမွ အပ taxi အမ်ားစုသည္ ပိုေတာင္းတတ္သည္။ ေျပာေစ်းတမ်ိဳး အဆင္းတြင္ ေစ်းတမ်ိဳးေတာင္းတတ္ၾကသည္။ ကိုယ္က ေျပာႏိုင္မွ ေတာ္ကာ က်ေပသည္။

တခါက ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ ကုလားဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းက ဆြမ္းစားအကူအညီလိုလို႔ ၾကြခဲ့ပါဟု ဆိုသျဖင့္ ၾကြသြားၾကသည္။ အျပန္တြင္ ထိုဘုန္းႀကီးကပင္ ကားငွါးေပးသည္။ သံုးဘီးကားေပါ့။ မိမိတို႔ ေနထိုင္ရာႏွင့္ ၁၅၀ ႏႈန္းသာ က်သင့္သည္။ ထိုအခါ ဘုန္းႀကီးက ကုလားကားေမာင္းသမားထံမွ ေငြ ၅၀ အတင္းေတာင္းေတာ့သည္။ သူ႕လက္ထဲမွာ ၂၀၀ ကိုင္ထားသည္။ ဘုန္းႀကီးက ေျပာသည္။ ကားသမားကို မယံုတဲ့။ အန္းေငြ အရင္ရၿပီးမွ ေပးေငြကို ေပးေခ်လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကားစီးလ်င္ အရင္ဦးဆံုး ေစ်းေမးၿပီးမွ စီးျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အတိအက် ေပးႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားရသည္။ သို႔မဟုတ္လ်င္ ေငြ ျမင္လ်င္ ပိုေတာင္းတတ္ၾကသည္။ (ကားသမား တဦးတေလေတာ့ အခမဲ့ ပို႔ေပးသည္ကိုေတာ့ တႏွစ္အတြင္းမွာ ႏွစ္ခါလား မသိ ႀကံဳဖူးပါသည္။ ေအာ္.... သေဘာေကာင္းတဲ့ ကားသမား နည္းနည္းေလးေတာ့ ရွိတယ္လို႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ)


အမ်ားစုသည္ လစာေကာင္းေကာင္းရၾကသည္။ ေက်ာင္းဆရာတဦးပင္ တလ ရူပီး ၃၀၀၀၀ိ (ျမန္မာေငြ သံုးသိန္း၀န္းက်င္)ရသည္ ဟုသိရသည္။ ေငြျဖဳန္းသည္ကိုေတာ့ မသိပါ။ သံုးသည္ကိုေတာ့ မျမင္မိေပ။ လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေသာက္သည္လည္း မေတြ႕မိ။ စားေသာက္ဆိုင္ေရာက္လ်င္ ေသာက္သည္ကိုက ႏြားႏို႔။ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ေတာ့ ျပန္လည္း အုန္းသီး မပါလ်င္ အစားအစာ မျဖစ္။ အံုးသီးပါလ်င္ ထမင္းၿမိန္သည္ ဟင္းေကာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စားသည့္ ဟင္းတိုင္း အုန္းဆီျဖင့္ ခ်က္ၿပီး အုန္းသီးဆံကို ျခစ္ကာ ထည့္တတ္ၾကေလသည္။ ထို႔အျပင္ အႀကိဳက္ဆံုး အစားအစာမွာ ပိႏၷဲသီး ျဖစ္ေလသည္။ ပိႏၷဲသီးကို ႏုႏုေလးမွသည္ ရင့္ရင့္ႀကီးထိ အေစ့ပါမက်န္ ခ်က္ျပဳတ္စားသည္။ အဖတ္ေလးမ်ားကို ေၾကာ္စားသည္။ ေငြရဖို႔အတြက္ေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပ လုပ္ေလ့ရွိတတ္ၾကေပသည္။ ႏိုင္ငံသားပိုင္ဘဏ္၊ အင္တာေနရွယ္နယ္ဘဏ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား ေငြစုဖို႔ သြားအပ္လိုက္တိုင္း လူတန္းရွည္ျဖင့္ တန္းစီဖို႔ရာသာ အသင့္ျပင္ထားေပေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုလားမ်ားသည္ ေလာဘႀကီးတတ္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေလာဘႀကီးေတာ့ ဘာျဖစ္။ ေလာဘႀကီးေတာ့ သူခိုးေပါတာေပါ့။ သူခိုးေပါေတာ့ ဘာျဖစ္။ သူခိုးေပါေတာ့ အခိုးမခံရေအာင္ အိမ္ၿခံေတြကို ျမင့္ျမင့္ေဆာက္တာေပါ့။ အိမ္တြင္း ပစၥည္းကို အလွထုတ္ျပဖို႔ ေနေနသာသာ။ သူတပါးကိုေတာင္ ရွိမွန္းအျမင္မခံတတ္ၾကေပ။ အမယ္ အိမ္အတြင္း ၀င္ၾကည့္ရင္ေတာ့ သန္႔ရွင္းလို႔ အေတာ္အႏုပညာဆန္တဲ့လူေတြလို႔ ဆုိရေလာက္ေပသည္။

ေလာဘႀကီး သူခိုးေပါ ဆိုတာနဲ႔ ဆက္စပ္လို႔ မ်က္လွည့္ဆန္တဲ့ သူခိုးအေၾကာင္းကို ေျပာျပရဦးမည္။ သူငယ္ခ်င္းတဦး ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ ေက်ာင္းတြင္ ေနထိုင္ခြင့္ရသည္။ တဦးတည္းအတြက္ အခန္းတခန္းလည္းရသည္။ အခန္းတြင္ သံစကာ စသည္ျဖင့္ အေတာ္ကုိလံုၿခံဳလွသည္။ တေန႔တြင္ ေတာင္းေလ့ရွိသူ တေယာက္ လာေတာင္းသည္။ အစပထမ ဆပ္ျပာခဲေတာင္းသည္။ သူက တံခါး၀ကို ဖြင့္ကာ ဆပ္ျပာေပးလိုက္သည္။ ေတာင္းသည့္သူက မတင္းတိမ္ေသး။ သၾကားရွိရင္ နည္းနည္းေလာက္ဟု ဆိုသည္။ ေအး ရပါတယ္ဟု စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ သၾကားယူမည္ဟု အခန္းတြင္းထဲ ျပန္၀င္သည္။ သူ၀င္ေတာ့ ေနာက္ကေန ေတာင္းသူလည္း ကပ္၀င္လိုက္လာသည္။ သတိမထားမိ။ ထို႔ေနာက္ သၾကားကို စကၠဴျဖင့္ ထုပ္ကာ ေရာ့ ဟုေပးလိုက္သည္။ တန္းယူမသြားေသးပဲ။ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ပင္ သၾကားထုတ္ကို ေျဖၾကည့္သလုိလိုႏွင့္ ေပါ့ေလ်ာ့စြာ လုပ္လိုက္သည္။ သၾကားေတြ ဖိတ္စင္ၾကကုန္သည္။ သူငယ္ခ်င္းလည္း အေတာ့္ကို စိတ္တိုသြားသည္။ ေတာင္းသူကို သြားသြား ျပန္ကြာ.... စသျဖင့္ မာန္သည္။ ၿပီးေတာ့ သၾကားမ်ားကို ကုန္းရွင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေတာင္းသူလည္း ျပန္သြားသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဟန္းဖုန္းတလံုး အဆစ္ပါသြားခဲ့ေလၿပီ။ သၾကားကုန္းရွင္းခ်ိန္မွာပဲ ယူသြားျခင္းျဖစ္ေပသည္။ အစပထမ အခန္းတြင္းထဲ ၀င္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္သည္။ သၾကားထည့္တုန္း ဘာယူရေကာင္းမလဲလို႔ ၾကည့္ပံုရသည္။ ထို႔ေနာက္ သၾကားေမွာက္ေတာ့ ကုန္းရွင္းတုန္း စြက္ကနဲယူကာ ပိုင္ရွင္က ေငါက္ငန္းခ်ိန္တြင္ ျပန္သြားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ေအာ္ သခၤန္းစာ တခုပင္ျဖစ္ေပသည္။

ေဒါသနဲ႔ ပတ္သက္လ်င္ေတာ့ နည္းတတ္ၾကသည္။ ကုလားတေယာက္ကို ဆဲဆိုခ်င္သေလာက္ ဆဲလို႔ရေပသည္။ အာမေညာင္း မခ်င္းေပါ့။ သြားေတာ့ ကိုယ္ထိလက္ပါး ေစာ္ကားလို႔ မရေပ။ တရားရံုးက ဆီးႀကိဳေနေလသည္။ အေလ်ာ္ေပးဖို႔ ေစာင့္ႀကိဳေနေလသည္ ဟု ဆိုသည္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မက်ဴးလြန္မိ။ က်ဴးလြန္မိ နီးပါးေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ေဒါသ နည္းလို႔လားေတာ့ မသိ။ သူတို႔သည္ စိတ္ရွည္တတ္ၾကသည္။ စိတ္ရွည္တတ္ၾကသည့္ အျပင္ အခ်ိန္ကို ဆြဲလို႔ဆြဲႏွင့္ တခါတရံ စိတ္ပ်က္ရေလာက္ေအာင္ပင္ အခ်ိန္မမွန္ မကန္ လုပ္တတ္လြန္းလွသည္- ဟု ဆိုခ်င္လွပါသည္။

ျမန္မာျပည္က လူေတြကေတာ့ (ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အရ) ေဒါသ ႀကီးတတ္ၾကသည္။ ထစ္ကနဲ ရွိ ရိုက္ထည့္လိုက္ရမွ ေက်နပ္သည္။ ေဒါသအစြယ္ေလးကို ထုတ္ျပလိုက္ခ်င္သည္။ မိဘတခ်ိဳ႕ဆိုလ်င္ ငါ့သား ရန္ျဖစ္ရန္ေတာ့ ခံၿပီး ျပန္မလာနဲ႔။ ကိုယ္က ခ်ခဲ့ရလို႔ အေလ်ာ္ေပးရတာက တန္ေသးသည္ဟု ဆိုတတ္ၾကသည္ကို ၾကားဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေဆးရံုႏွင့္ ရပ္ကြက္လူႀကီးအိမ္တြင္ ေငြထုတ္ကိုင္ကာ ေျဖရွင္းသည့္ လူစုကို မၾကာခဏ ျမင္ေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။ ေလာဘကေတာ့ နည္းလြန္းသည္။ ရသမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲတတ္ၾကသည္။ အဆင္းရဲခံကာ ထိုးေဖါက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကသည္ကိုမေတြ႕မိ။ ေငြရွာေဖြကာ စုေဆာင္းသည္ကို မျမင္မိ။ ဘဏ္တံခါး၀သည္ အၿမဲတမ္း ရွင္းေနတတ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာမ်ားသည္ ေဒါသႀကီးတတ္သူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ေဒါသႀကီးေတာ့ ဘာျဖစ္။ ေဒါသႀကီးေတာ့ ရန္ျဖစ္။ ရန္ျဖစ္ေတာ့ ေငြကုန္တာေပါ့။ ေငြကုန္ေတာ့ လူပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္းတာေပါ့။

သီရိလကၤာေရာ ျမန္မာပါ ဗုဒၶဘာသာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေရေျမေတာေတာင္ဓေလ့အရ ႏိုင္ငံအေနအထားအရ ကြာျခားပါသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အသိညာဏ္သံုးၿပီး သတိကေလး ကပ္ထားလ်င္ေတာ့ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေနထိုင္ရသည္ျဖစ္ေစ အဆင္ေျပေပလိမ့္မည္။ ကိုယ့္တက္လမ္းေလး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိပါသည္။