သာမေဏေက်ာ္စာသင္တိုက္

တေန႔ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ သာ၀တၳိၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ဆြမ္းခံျကြေတာ္မူစဥ္ ဘုရားရွင္၏ ရုပ္ရည္ရူပကာယကို ၀ကၠလိအမည္ရွိ ပုဏၰားတစ္ေယာက္သည္ ၾကည့္ရႈမ၀ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို အၿမဲဖူးျမင္ေတြ႕ႏိုင္ဖို႔ ရဟန္း၀တ္ခဲ့သည္။ ဘုရားရွင္ကို ျမင္ေတြ႕ႏိုင္မည့္ ေနရာတြင္ သူသည္ အၿမဲတေန ေနထိုင္ေလ့ရွိၿပီး တရားဘာ၀နာကိုမူ အားထုတ္ျခင္း၊ စာေပသင္အံျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္း မရွိေပ။

သူ၏ ညာဏ္ႏုခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွင္သည္ မည္သည့္ စကားကိုမွ် မိန္႔ဆိုျခင္းမရွိခဲ့ေသာ္လည္း ညာဏ္ရင့္သန္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထိုအျခင္းအရာကို သိျမင္ေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္က “၀ကၠလိ အပုတ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေနျခင္းျခင္းျဖင့္ ဘာအက်ဳိးရွိမည္နည္း၊ အၾကင္ပုဂၢိဳလ္တေယာက္က တရားေတာ္ကို သိျမင္မယ္ဆိုရင္ ငါဘုရားရွင္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ငါဘုရားရွင္ကို ေတြ႕ျမင္လ်င္လည္း တရားေတာ္ကို ေတြ႕ျမင္ပါလိမ့္မည္”လို႔ ဆံုးမပါေသာ္လည္း မနာယူေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္သည္ ဤရဟန္းေတာ့ သံေ၀ဂတရား မရလ်င္ တရားေတာ္ကို ထိုးထြင္းသိႏိုင္မည္မဟုတ္ဆိုၿပီး ၀ါဆိုဖို႔ နီးလာသည့္အခ်ိန္တြင္ ရာဇၿဂိဳဟ္သို႔ ျကြၿပီး ၀ါဆို၀ါကပ္ရာေန႔တြင္ “၀ကၠလိ ဖယ္ပါေလ၊ ၀ကၠလိ ဖယ္ပါေလ”ဟု ႀကိမ္းေမာင္းခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ါတြင္း သံုးလပတ္လံုး ဘုရားရွင္နားသို႔ ၀ကၠလိသည္ မေနရဲေပ။

ထို႔ေနာက္ အသက္ရွင္ေနလို႔ အက်ိဳးမထူးေတာ့ ေတာင္ေပၚတက္ကာ ခုန္ခ်ေတာ့မည္ႀကံစည္ၿပီး ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ေပၚ တက္ေတာ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အျခင္းအရာကို သိေတာ္မူၿပီး မဂ္ဖုိလ္တရားမွီတည္ရာပင္ ပ်က္စီးေပေတာ့မည္ ဆိုကာ ေရာင္ျခည္ေတာ္လႊတ္ၿပီး သူ႕ေသာကကို ကယ္တင္ခဲ့ရေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တရားေတာ္ကို ဆက္လက္ေဟာၾကားေတာ္မူရာ ၀ကၠလိမေထရ္သည္ တရားေတာ္အေပၚ ပီတိျဖစ္ၿပီး ထိုပီတိကို ပယ္ခြါကာ ရဟႏၱာအျဖစ္သို႔ ကပ္ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ (ဓမၼပဒ႒ကထာ၊ ၀ကၠလိေထရ၀တၳဳ)

အထက္ပါ ၀တၳဳကို သံုးသပ္ၾကည့္ပါက ပုဂၢိဳလ္စြဲထားျခင္းသည္ မေကာင္းသည့္ဘက္သို႔ ကပ္ေရာက္တတ္သည္ကို ျမင္ေတြ႕ရပါလိမ့္မည္။

“သံဃာကို ေလးစားသည့္ဘုရားရွင္”

တခါက ဘုရားရွင္သည္ သူအား အ၀တ္ပိုင္းအစံု ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းရန္ ေရာက္ရွိလာသည့္ မိေထြးေတာ္ေဂါတမိကို “ေဂါတမီ သံဃာကိုသာ လွဴဒါန္းပါ၊ သံဃာကို လွဴဒါန္းလိုက္လ်င္ ငါဘုရားကုိလည္း ပူေဇာ္ရာေရာက္ပါလိမ့္မည္။ သံဃာေတာ္မ်ားကိုလည္း ပူေဇာ္ရာေရာက္ပါလိမ့္မည္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။ ထိုစကားရပ္သည္ ဘုရားရွင္၏ သံဃာေတာ္အေပၚ ေလးစားေၾကာင္း ျပသပါသည္။ (အံဌ- ၂၊ ၃- ဥရုေ၀လ၀ဂ္၊ ၁- ပဌမဥရုေ၀လသုတ္)

“ပုဂၢိဳလ္ကို ၾကည္ညိဳျခင္း အျပစ္ (၅)မ်ဳိး”

(၁) လူပုဂၢိဳလ္တေယာက္က ရဟန္းပုဂၢိဳလ္တေယာက္ကို ၾကည္ညိဳမိသည္။ ထိုရဟန္းသည္ သံဃာကေန ႏွစ္ထုတ္ထိုက္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးေလးသည့္ အျပစ္ အာပတ္သင့္သည့္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခါ သံဃာက ႏွင္ထုတ္လိုက္ေလသည္။ ၾကည္ညိဳသူရဲ႕ စိတ္မွာ “ငါခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳ ျမတ္ႏိုးရသည့္ ရဟန္းကို သံဃာေတြက ႏွင္ထုတ္ေလသည္”ဟု အႀကံျဖစ္ကာ ရဟန္းမ်ားအေပၚ ၾကည္ညိဳစိတ္ မျဖစ္ေတာ့။
ထိုသုိ႔ ၾကည္ညိဳစိတ္မျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အျခားရဟန္းမ်ားကို မဆည္းကပ္ေတာ့။
ရဟန္းသံဃာကို မဆည္းကပ္ေတာ့လ်င္ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို မၾကားနာရေတာ့။
သူေတာ္ေကာင္းတရား မၾကားနာရလ်င္ သူေတာ္ေကာင္းတရားကေန ဆုတ္ယုတ္သြားေလေတာ့သည္။

(၂) အထက္ပါ အတိုင္းပင္ လူပုဂၢိဳလ္တဦး ၾကည္ညိဳေနသည့္ ရဟန္းသည္ အာပတ္ အျပစ္သင့္ေနျခင္းေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ားထိုင္ေနရာ၏ ေနရာစြန္းတြင္ ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည့္အခါ ------

(၃) လူပုဂၢိဳလ္တဦး ၾကည္ညိဳေနသည့္ ရဟန္းသည္ ခရီးထြက္သြားသည့္အခါ------

(၄) လူပုဂၢိဳလ္တဦး ၾကည္ညိဳေနသည့္ ရဟန္းသည္ လူထြက္သြားသည့္အခါ------

(၅) လူပုဂၢိဳလ္တဦး ၾကည္ညိဳေနသည့္ ရဟန္းသည္ ပ်ံေတာ္မူ (ေသဆံုး)သြားသည့္အခါ-----စသည္အားျဖင့္ ငါးမ်ဳိးျဖစ္သည္။ (အံ ပဥၥကပါဠိ၊ ၁၀ ပုဂၢလပသာဒသုတ္)

အထက္ပါ ေဒသနာေတာ္အရ ပုဂၢိဳလ္တဦးသာ ၾကည္ညိဳမိၿပီး မိမိၾကည္ညိဳသည့္ ပုဂၢိဳလ္တစံုတရာ ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံခံရျခင္း ေျပာင္းလဲသြားျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ၾကည္ညိဳသူသည္ ပုဂၢိဳလ္အေပၚတင္မွီေနသည့္ သဒၶါတရားလြန္ကဲၿပီး သံဃာ့ထံသို႔ မေျပာင္းႏိုင္ပဲ မိမိရရွိႏိုင္သည့္ ကုသုိလ္တရားမ်ား ေလ်ာ့က်သြားႏိုင္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္စြဲမ်ား ကင္းႏိုင္လ်င္ ေကာင္းပါသည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ပုဂၢိဳလ္စြဲမ်ား ကင္းၾကပါေစ-

အရွင္ေတဇနိယာလကၤာရ (ေခတၱ-ကိုလံဘို)