သာမေဏေက်ာ္စာသင္တိုက္

ဣဓာတိ ဣမသၼႎ သာသေန၊ သီလ၀ါ ေဟာတီတိ စတုပါရိသုဒၶိသီေလဟိ သမၸေႏၷာ ေဟာတိ။ (အံ ဌ-၂- ၃၆)

ဒီျမတ္ဘုရား သာသနာမွာ သီလဆိုတာ ေလးပါးသီလနဲ႔ ျပည့္စံုသူကို သီလရွိသူလို႔ ဆိုပါတယ္တဲ့။
အဲဒါေတြက

(၁) ပါတိေမာကၡသံ၀ရ သီလ-
ဗုဒၶမိန္႔ထားတဲ့ ၀ိနည္းစည္းကမ္း (ဥပေဒ) အက်ဥ္း ၂၂၇ ခ်က္၊ အက်ယ္ ကုေဋကိုးေထာင္ေက်ာ္ကိုု ေခၚပါတယ္။
၂၂၇ ကို ထပ္ခြဲမယ္။
ရဟန္းအျဖစ္ကို ဆံုးရႈံးေစမယ့္ ေလးပါးက ေမထုန္မွီ၀ဲျခင္း၊ လူ႕ဥစၥာခိုးျခင္း၊ လူ႕အသက္ သတ္ျခင္း၊ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ မရပဲ ရတယ္ေျပာျခင္းတို႔ပါပဲ။
ဒီေလးခ်က္ထဲက တခ်က္ခ်က္ ၿငိသြားၿပီ ထိသြားၿပီဆိုရင္ ဒီတသက္လံုး သကၤန္း၀တ္ထားေပမယ့္လည္း ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ရဟန္းထပ္ၿပီးေတာ့လည္း ခံလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းျပတ္သြားတဲ့ လူတေယာက္လိုပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ အသက္မရွင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
က်န္တာေတြကေတာ့ အျပစ္အေလ်ာက္ က်င့္စဥ္ေတြ ကုထံုးေတြက်င့္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အဂၤါေျခလက္ တခုခု ခၽြတ္ယြင္းသလိုပါပဲ။ အသက္ဆက္ရွင္ႏိုင္တယ္။ ကုစားရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ လံုး၀ ေရွာင္ရမယ့္ (၀ါရိတၱ)သီလက ေလးပါး၊ က်န္တာေတြက ေလာကလူေတြရဲ႕ ေလးစားမႈကို ခံယူႏိုင္ဖို႔ လူအမ်ားရဲ႕ ထိပ္မွာ ရပ္တည္ေနဖို႔ အကဲ့ရဲ႕လြတ္ဖို႔အတြက္ လူမြန္လူေကာင္းတေယာက္ျဖစ္ေစမယ့္ က်င့္ထံုး (စာရိတၱ)သီလေတြပါ။

(၂) ဣျႏၵိယသံ၀ရ သီလ-
မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လ်ာ၊ ကိုယ္အေနအထား၊ စိတ္ ေျခာက္ပါးလံုးကို ေစာင့္ထိန္းျခင္းကို ေခၚပါတယ္။
သာသနာအတြင္းမွာေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ရွင္သာမေဏ ရဟန္းေတြဟာ လူေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ေစာင့္ထိန္းျခင္းမ်ဳိးကို ေစာင့္ထိန္းရပါတယ္။ အဲဒီလို ေစာင့္ထိန္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ မကန္းလည္း အကန္းတေယာက္လို၊ နားမထိုင္းလဲ နားထိုင္းတေယာက္လို ေနရမယ္လို႔ ေဟာခဲ့သလို၊ လူေတြက ေမးလာရင္ ေျဖႏိုင္ေအာင္လို႔ ေန႔ရက္ တာရာ နကၡတ္ေတြကိုလည္း သိထားရမယ္လို႔ ေဟာထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ေစာင့္ထိန္းႏိုင္ဖို႔ ေနတတ္ဖို႔လည္း ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုထိုင္ဆိုၿပီး သြန္သင္ထားလိုက္တာ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေတာ့မွ လူ႕ေအာက္တန္း မက်ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္ဘာသာ၀င္ကမွလဲ အက်င့္သီလနဲ႔ ပက္သတ္ရင္ အထင္မေသးၾကပါဘူး။

(၃) အာဇီ၀ပါရိသုဒၶိ သီလ-
အသက္ေမြးမႈ စင္ၾကယ္ျခင္းကို ေခၚပါတယ္။
သူတပါးမကဲ့ရဲ႕ႏိုင္တဲ့ အသက္ေမြးမႈေတြနဲ႔ ေနထိုင္ၾကဖို႔ သြန္သင္ထားပါတယ္။ အဓမၼနည္းနဲ႔ အသက္မေမြးဖို႔ပါပဲ။

(၄) ပစၥယသႏၷိႆိတ သီလ-
ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး ပစၥည္းေလးပါးကို မွီ၀ဲရင္း မိမိဘာ့ေၾကာင့္ မွီ၀ဲရတယ္ဆိုတာကို ဆင္ျခင္ၿပီးမွ သံုးေဆာင္ မွီ၀ဲျခင္းကို ေခၚပါတယ္။
သကၤန္းဆိုတာ မွတ္ ျခင္ ယင္ေတြ မကိုက္ေအာင္လို႔၊ ဆြမ္းဆိုတာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈေျပေအာင္လို႔၊ သာသနာ့တာ၀န္ႀကီးကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ လွဴဒါန္းသူေတြကို ေမတၱာပို႔ စားသံုးဖို႔ ဘုရားရွင္က ညႊန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ အဲလိုလည္း လိုက္နာက်င့္သံုးရပါတယ္။ မက်င့္ရင္ ပါးစပ္ထဲ သံတံုးသံခဲေတြ ၿမိဳခ်။ သံအိုးႀကီးထဲေနၾက၊ မီးလ်ံေတာက္ေနတဲ့ သံျပားကိုပတ္ထားတာေတြကမွ ေတာ္ပါေသးတယ္တဲ့။

ရဟန္းလို႔ ေခၚတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ သိမ္ထဲက ထြက္လာၿပီေဟ့ ဆိုရင္ အလိုလို အဲဒီသီလေလးပါးလံုးကို ထိန္းဖို႔ တာ၀န္ရွိလာပါၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုကး ေမထုန္မွီ၀ဲျခင္း (လိင္ဆက္ဆံျခင္း)၊ လူ႔ဥစၥာခိုးျခင္း၊ လူ႔အသက္သတ္ျခင္း၊ စ်ာန္မဂ္တရားမရပဲ ရသည္ဆိုၿပီး ၀ါျကြားေျပာျခင္း ေလးမ်ဳိးကို မက်ဴးလြန္ရင္ ရဟန္းပါပဲ။ က်ဴးလြန္ရင္ေတာ့ ရဟန္းမဟုတ္ပါဘူး။ သကၤန္းလို႔ ေခၚတဲ့ အ၀တ္ပတ္ထားသူ လူတေယာက္ပါပဲ။ သီလမရွိပဲ ၀တ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာလည္း သကၤန္းဆိုတာနဲ႔ မထိုက္တန္ပါဘူး။ သူလိုပုဂၢိဳလ္တေယာက္ သိမ္ထဲမွာ ရွိရင္ေတာင္ ျပဳသမွ်ကံဟာ ပ်က္စီးသြားပါတယ္။

ဒီေလာကမွာ ရွိတဲ့ ေယာက်ၤားတိုင္း ရဟန္းျဖစ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးတိုင္း ရဟန္းမ ျပဳလုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္။
ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ေတြ အဲဒီသီလေတြကို ထိမ္းႏိုင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္ က်င့္သံုးႏိုင္ပါတယ္။
မိမိကေတာ့ ေထရ၀ါဒသာသနာစစ္စစ္ကို ယေန႔ထက္တိုင္ သန္႔ရွင္းမႈမ်ားစြာႏွင့္ ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ ျမန္ျပည္က ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ၾကည္ညိဳပါေၾကာင္း-

အရွင္ေတဇနိယာလကၤာရ (ေခတၱ- ကိုလံဘို)