သာမေဏေက်ာ္စာသင္တိုက္

Mahintale (Mihintale) မဟိႏၱေလေတာင္ဆိုသည္မွာ အရွင္မဟိႏၵမေထရ္ႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အိႏၵိယျပည္မွ သီရိလကၤာသို႔ ျကြေရာက္လာသည့္ ေနရာတခုျဖစ္သည္။

မဟိႏၱေလ ေတာင္ အတက္လမ္း

အတက္လမ္း
ေလွခါးထစ္ေပါင္း 1840 ရွိသည္လို႔ ဒီမွာ ဆိုပါသည္။

DANA SALAWA - The Alms hall- ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္

သရက္ဥယ်ာဥ္

မဟိႏၵမေထရ္ႏွင့္ ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္းတို႔ ေတြ႕ဆံုသည့္ ေနရာတြင္ တည္ထားသည့္ အမၺတၳေစတီေတာ္


ၿဗဟၼဏစာလံုးမ်ား

မဟိႏၱေလေတာင္ေပၚမွ ေစတီေတာ္





12 ကီလိုမီတာ အျမင့္ရွိ ရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္
သုမနသာမေဏ တရားနာရန္ ႏိႈးေဆာ္ရာ ေတာင္



သုမနသာမေဏ တရားနာရန္ ဖိတ္ၾကားခဲ့သည့္ ေတာင္ေပၚမွ ျမင္ေတြ႕ရသည့္ ရႈခင္း


===============


မဟိႏၵ မေထရ္ျမတ္ သီတင္းသံုးေတာ္မူသည့္ ေနရာ

က်ိန္းစက္ေတာ္မူသည့္ေနရာ

သီတင္းသံုးသည့္ေနရာမွ ျမင္ကြင္း




တတိယသဂၤါယနာ တင္ေတာ္မူအၿပီးတြင္ အရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္သည္ အနာဂတ္သာသနာေတာ္သည္ အစြန္အဖ်ားဇနပုဒ္အရပ္တို႔တြင္ ေကာင္းမြန္စြာ တည္တံ့လိမ့္မည္ဟု ဆင္ျခင္စဥ္းစားမိသျဖင့္ ကိုးတိုင္း ကိုးဌာနသာသနာျပဳ အျဖစ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အသီးသီး ေနရာခြဲကာ သာသနာျပဳ ေစလႊတ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုရဟန္းေတာ္မ်ားတြင္ အရွင္မဟိႏၵမေထရ္ အရွင္ဣဋၬိယမေထရ္ အရွင္ဥတၱိယမေထရ္ အရွင္သမၺလမေထရ္ အရွင္ဘဒၵသာလမေထရ္ တို႔ႏွင့္အတူ တမၺပဏၰိဒီပေခၚ သီဟုိဠ္ကၽြန္း သီရိလကၤာႏိုင္ငံသုိ႔ သာသနာျပဳ ေစလႊတ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ မေထရ္ျမတ္ မဟိႏၵသည္ မုဋသိ၀မင္း အုပ္စိုးခ်ိန္တြင္ အေၾကာင္းမသင့္ေသးသျဖင့္ ျကြခ်ီေတာ္ မမူေသးပဲ ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္း နန္းတက္ခ်ိန္တြင္ ေနာက္ပါရဟန္းေတာ္ေလးပါး၊ တူေတာ္ သုမနသာမေဏ၊ ဥပါသကာ ဘ႑ဳကတို႔ႏွင့္ အတူ သီဟုိဠ္ေခၚ သီရိလကၤာသို႔ ျကြေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ပထမဦးဆံုး ျကြေရာက္ခဲ့သည့္ေနရာကား အႏုရာဓပုရၿမိဳ႕ အေရွ႕ဘက္ မိႆကေတာင္ေခၚ ေစတိယပဗၺတေတာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ျကြေရာက္ရာ ေန႔ကား ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူအၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၃၆ ႏွစ္တြင္ ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔သည္ သီဟုိဠ္ကၽြန္း၏ ကဆုန္လျပည့္ေန႔လည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္းသည္ ပြဲလန္းသဘင္ က်င္းပခြင့္ကို မူးမတ္မ်ားအား ခြင့္ျပဳၿပီး ကိုယ္တိုင္ကမူ ေယာက်ၤားေပါင္း (၄၀၀၀၀)ၿခံရံၿပီး သမင္လိုက္ထြက္ဖို႔ မိႆကေတာင္သို႔ လာခဲ့ေလသည္။ ေတာင္ေစာင့္နတ္တပါးက ဘုရင္မင္းကို မေထရ္ျမတ္ႏွင့္ေတြ႕ေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရႊသမင္ဟန္ေဆာင္ကာ ဘုရင္ႏွင့္ မေ၀းသည့္အရပ္တြင္ မ်က္သစ္ရြက္ေတြကို စားၿပီးေနလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရင္ကလည္း ပစ္ခတ္ရန္ ေလးႀကိဳးကို ပုတ္ခတ္လိုက္သည္။ သမင္ကလည္း သရက္ပင္ေပါက္ရာ ေတာလမ္းဘက္ကို ေျပးထြက္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ရာ ဘုရင္ကလည္း ေနာက္ကေန ထပ္ၾကပ္မခြါလိုက္ခဲ့ေလသည္။ မေထရ္ျမတ္တို႔ အနီးအေရာက္တြင္မူ သမင္ေပ်ာက္ထြက္သြားခဲ့သည္။ ထိုနည္းျဖင့္ မေထရ္ျမတ္ႏွင့္ ဘုရင္မင္းတို႔ ေတြ႕ဆံုခဲ့ေလသည္။

3 century B.C မွ Critical thinking

ထို႔ေနာက္ ရင္းႏွီးမႈ ရရွိၾကသည့္အခါတြင္ ဘုရင္က “အရွင္ဘုရားတို႔ ဘာခရီးနဲ႔ လာခဲ့ၾကပါသနည္း”ဟု ေမးရာ “ဘုရင္မင္း…. ေရလမ္းနဲ႔လည္း မဟုတ္ပါ၊ ကုန္းလမ္းနဲ႔လည္း မဟုတ္ပါ” ဟုမိန္႔ရာ
“ဘုရင္သည္ ေကာင္ကင္ခရီးျဖင့္ ျကြခ်ီလာၾကသည္” ဟုသိေလသည္။

ထို႔ေနာက္ မေထရ္ျမတ္က ဘုရင္မင္း၏ ပညာညာဏ္ထက္ျမက္မႈကို စမ္းသပ္လိုသျဖင့္ အနီးနားရွိ သရက္ပင္ကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ“ဘုရင္မင္း… ဒီသစ္ပင္ကို ဘယ္လိုိေခၚပါသနည္း”
“သရက္ပင္လို႔ ေခၚပါသည္ဘုရား”
“ဒီသရက္ပင္ကို ခ်န္ထားၿပီး အျခားသရက္ပင္ေတြ ရွိေသးလား၊ မရွိဖူးလား”
“ရွိပါသည္ဘုရား၊ အျခားလည္း သရက္ပင္မ်ားစြာ ရွိပါသည္ဘုရား”
“ဒီသရက္ပင္ေရာ အျခားသရက္ပင္ေတြေရာ ခ်န္ထားၿပီး အျခားသစ္ပင္မ်ား ရွိပါေသးသလား” “ရွိပါေသးသည္ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ သရက္ပင္မ်ားေတာ့ မဟုတ္ပါဘုရား။ “အျခားသရက္ပင္ေတြေရာ အျခားသစ္ပင္ေတြေရာ ခ်န္ထားၿပီး အျခားသစ္ပင္မ်ားေရာ ရွိပါေသးသလား“
“အခု ဒီသရက္ပင္ပဲ က်န္ပါေတာ့သည္ဘုရား”
ထိုသို႔ ေမးျမန္း စပ္သပ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ မေထရ္ျမတ္သည္ သာဓုေခၚေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ .....
“မင္းႀကီး သင့္မွာ ေဆြမ်ဳိးေတြ ရွိပါသလား”
“ရွိပါသည္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါသည္ဘုရား”
“ထိုေဆြမ်ဳိးေတြကို ခ်န္ထားၿပီး အျခားတစံုတေယာက္ ေဆြမ်ိဳးမဟုတ္သူမ်ား ရွိပါေသးသလား” “ေဆြမ်ဳိးမ်ားထက္ ေဆြမ်ဳိးမဟုတ္သူမ်ားက သာၿပီးမ်ားပါသည္ဘုရား”
“ထို ေဆြမ်ိဳးေတြေရာ ေဆြမ်ိဳးမဟုတ္သူေတြေရာ ခ်န္ထားၿပီး အျခားသူမ်ားေရာ ရွိပါေသးသလား” “တပည့္ေတာ္ပဲ က်န္ပါေတာ့သည္ဘုရား“ ထို႔သို႔ ေမးျမန္းေတာ္မူၿပီး ေက်နပ္စြာ သာဓုေခၚခဲ့ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ပညာရွိသူ ဘုရင္မင္းကို “စူဠဟတၳိပေဒါပမသုတ္ေတာ္”ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ တရားေတာ္အဆံုးတြင္ ဘုရင္မင္းႏွင့္အတူ လူေပါင္း ၄ေသာင္းလည္း သရဏဂံုေဆာက္တည္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုရင္မင္းသည္ သူ႕အတြက္ေဆာင္ယူလာသည့္ ထမင္းထုပ္ကို မေထရ္ျမတ္အား ဆက္ကပ္ေသာ္လည္း မြန္းလြဲခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ လက္မခံခဲ့ေပ။ ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ မနက္ျဖန္ ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ျကြေရာက္ပါရန္ ပင့္ဖိတ္ၿပီး ျပန္သြားခဲ့ေလသည္။

ဘုရင္ျပန္သြားၿပီး မၾကာမီတြင္ မေထရ္သည္ သုမနသာမဏကို “တရားေတာ္နာ ျကြေရာက္ၾကေစဖို႔ ႏိဳးေဆာ္ရန္ မိန္႔ခဲ့ေလသည္။ သုမနသာမေဏသည္ မေထရ္ျမတ္အလိုရွိသည့္ တမၺပဏၰိေခၚ သီဟုိဠ္တကၽြန္းလံုး ၾကားေစရန္ အဘိညာပါဒက စတုတၳစ်ာန္ကို ၀င္စားၿပီး သမာပတ္မွ ထကာ စိတ္ထားေကာင္းျဖင့္ တမၺပဏၰိတကၽြန္းလံုး ၾကားေလာက္ေအာင္ သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ တရားနာဖို႔ ႏႈိးေဆာ္ခဲ့သည္။ သာမေဏအသံကို ဘုရင္မင္းက ၾကားၿပီး ေဘးအႏၱရာယ္ တစံုတရာ ရွိေလသလားဟု ေမးျမန္းေစခဲ့သည္။ မေထရ္က တရားနာဖို႔ ပင့္ဖိတ္တဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္။ သာမေဏငယ္အသံကို ေျမေစာင့္ေနေတြက တဆင့္ ျဗဟၼာ့ဘံုတိုင္ေအာင္ အသံပ်ံ႕ႏွံ႕ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း နတ္မ်ားစြာ အစုအေ၀းႀကီးျဖစ္ခဲ့သည္။ မေထရ္ျမတ္က နတ္အစုအေ၀းႀကီးကို ျမင္ၿပီး “သမစိတၱသုတ္ေတာ္ကို ေဟာခဲ့ေလသည္။ တရားအဆံုးတြင္ နတ္အသေခၤ်မ်ားစြာ တရားေတာ္ကို ထိုးထြင္းသိခဲ့ၾကေလသည္။ နဂါးမ်ား ဂဠဳန္မ်ားမ်ားလည္း သရဏဂံုေဆာက္တည္ခဲ့ၾကေလသည္။

ေနာက္တရက္ နံနက္တြင္ ဘုရင္က ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ျကြေရာက္ပါရန္ ရထားမ်ား ေစလႊတ္လိုက္ေသာ္လည္း မေထရ္သည္ ရထားမ်ားကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ အႏုရာဓၿမိဳ႕ အေရွ႕အရပ္ကို သက္ဆင္းခဲ့သည္။ ထိုေနရာကို မေထရ္ျမတ္ ပထမဦးဆံုး သက္ဆင္းရာေနရာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေစတီတည္ၿပီး ပဌမကေစတီလို႔ ေခၚခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုရင္သည္ မေထရ္ျမတ္အား ဆြမ္းေဘာဇဥ္မ်ားျဖင့္ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းခဲ့ရာ မေထရ္ျမတ္က ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ တရားဓမၼမ်ား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မေထရ္အား နႏၵ၀န္ဥယ်ာဥ္ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ ဒုတိယေန႔ တရားေဟာေတာ္မူအၿပီးတြင္ ေနထိုင္ရာ မိႆကေတာင္သို႔ ျပန္ျကြေတာ္မည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူရာတြင္ မိမိဖခင္၏ ဥစၥာျဖစ္သည့္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ မနီးမေ၀းေနရာ ေမဃ၀န္ဥယ်ာဥ္ကို လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ခုႏွစ္ရက္တိုင္တိုင္ တရားဓမၼမ်ားေဟာၾကားရင္း ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္ ေစတိယဂိရိသို႔ ျကြသြားခဲ့သည္။ ဘုရင္မင္းမွ ျကြေရာက္ရျခင္း အေၾကာင္းကို လိုက္လံ ေလ်ာက္ထားရာ ၀ါဆိုရန္ နီးကပ္ျခင္းျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ဟု မိန္႔ခဲ့သည္။ ထို႔ခဏခ်င္းပင္ ဘုရင္မင္းသည္ ေစတီရင္ျပင္ကို ကာရံေစခဲ့ၿပီး ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္သြားခဲ့သည္။ ထိုေစတီရင္ျပင္တြင္ တ၀ါဆိုေတာ္မူသည္။
၀ါကၽြတ္သည့္အခ်ိန္ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ဥပုသ္ေန႔တြင္ ဘုရင္မင္းအား “မင္းႀကီး ျမတ္ဘုရားကို မဖူးျမင္ရသည္မွာ ၾကာေပၿပီ။ ကိုးကြယ္ရာ မရွိပဲ ေနခဲ့ၾကရသည္။ ငါတို႔ ဇမၺဳဒိပ္ကၽြန္းကို သြားလိုပါသည္”ဟု မိန္႔ရာ
“တပည့္ေတာ္က အရွင္ဘုရားတို႔ကို ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ဆည္းကပ္ေနပါသည္။ ဒီလူအေပါင္းလည္း အရွင္ဘုရားတို႔ကို မွီတည္ၿပီး သရဏဂံုသံုးပါးကို ေဆာက္တည္ၾကပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္မ်ား ၿငီးေငြ႕ေတာ္မူၾကပါသနည္းဘုရား” ဟုေလ်ာက္ထားသည္။
ထိုအခါ “ျမတ္ဘုရားကို မဖူးျမင္ရသည္မွာ ၾကာေပၿပီ၊ ရွိခိုးမႈ ခရီးဦးႀကိဳဆိုမႈ လက္အုပ္ခ်ီမႈ အရုိအေသျပဳမႈျပဳလုပ္ရသည္ဆိုတာ မရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿငီးေငြ႕ၾကပါသည္“ ဟု ျပန္လည္ မိန္႔သည္။ “ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူသြားခဲ့ေပၿပီ- ဟု အရွင္ဘုရားတို႔ပဲ မိန္႔ခဲ့သည္မဟုတ္ပါေလာ”
“ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူလည္း ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ား ျကြင္းက်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္“။ “နားလည္သြားပါၿပီ အရွင္ဘုရား၊ ရွင္ဘုရားတို႔ ဓာတ္ေတာ္ထားရာ ေစတီအစုအပံုကို အလိုရွိၾကသည္မဟုတ္ပါေလာ”
“ျပဳပါမည္အရွင္ဘုရား။ ေျမေနရာကို ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူၾကပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ အရွင္ဘုရား ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ဘယ္ေနရာမွာ ရႏိုင္ၾကမည္နည္းဘုရား”။
“မင္းႀကီး….သုမနႏွင့္ တိုင္ပင္ၾကည့္ပါေလ”
“ေကာင္းပါၿပီ”ဘုရားဆိုၿပီး ေလ်ာက္ထားကာ ဘုရင္သည္ သုမနရွင္မေဏထံခ်ည္းကပ္ရာ သုမနသာမေဏမွ ထို႔အတြက္ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ေနထိုင္ပါရန္ မိန္႔ခဲ့ၿပီး ေစတီတည္မည့္ေနရာကို ရွင္းလင္းဖို႔ႏွင့္ လူအေပါင္း ဥပုသ္ေဆာက္တည္ဖို႔ မဂၤလာဆင္ေတာ္ကို တန္ဆာဆင္ထားဖို႔မ်ားကို ညႊန္ၾကားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အရွင္မဟိႏၵမေထရ္သည္ သုမနသာမေဏကို အဖိုးျဖစ္သူ အေသာကမင္းထံ မင္းႀကီး၏ သူငယ္ခ်င္း ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္း ျမတ္ဘုရားသာသနာေတာ္ကို ၾကည္ညိဳလို႔ ေစတီေတာ္ တည္လိုပါေၾကာင္း ဓာတ္ေတာ္ရွိပါက မွ်ေပးပါရန္ မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။ ထိုဓာတ္ေတာ္ကို တခါယူၿပီး သိၾကားမင္းထံသြားကာ “မင္းႀကီး သင့္ထံမွာ လက္ယာသင္းက်စ္ေတာ္ႏွင့္ လက္ယာညွပ္ရိုးေတာ္ ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္က လက္ယာသင္းက်စ္ေတာ္ကို ပူေဇာ္ပါ။ လက္ယာညွပ္ရိုးေတာ္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား ေပးပါ”လို႔ ေျပာေစသည္။ သုမနသာမေဏသည္ မေထရ္ျမတ္မိန္႔သည့္အတိုင္း အေသာကမင္းထံ ျကြေရာက္ရာ အေသာကမင္းမွ သပိတ္ေတာ္ႏွင့္ အျပည့္ မြန္ျမတ္သည့္ ဓာတ္ေတာ္မ်ား လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သိၾကားမင္းထံ ျကြေရာက္ၿပီး ဓာတ္ေတာ္အလွဴခံရာ သိၾကားမင္းမွ လွဴဒါန္းလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သုမနသာမေဏသည္ ဓာတ္ေတာ္တို႔ကို ေဆာင္ယူကာ ေစတိယဂိရိကို ျပန္ျကြေရာက္ရွိခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ အေသာကမင္း လွဴလိုက္သည့္ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ေစတိယဂိရိတြင္ ကိန္း၀ပ္ေစကာ လက္ယာညွပ္ရိုးေတာ္ကိုမူ ေမဃ၀နဥယ်ာဥ္သို႔ ပင့္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ မဂၤလာဆင္ေတာ္ျဖင့္ ပင့္ေဆာင္ကာ “ထူပါရံုေစတီေတာ္”ကို တည္ထားကာ ဓာတ္ေတာ္ကို ကိန္း၀ပ္ေစခဲ့ၾကသည္။ (ထိုထူပါရံုေစတီေတာ္သည္ ေရွးဘုရားရွင္ သံုးဆူတို႔၏ ပရိေဘာဂေစတီ တည္ရာဌာနျဖစ္သည္) ေစတီေတာ္ကို မည္သို႔ပံုစံတည္ရပါမည္နည္းဟု ေမးေလ်ာက္သည့္အခါ စပါးပံုသ႑ာန္ျပဳလုပ္ပါဟု မေထရ္က မိန္႔ခဲ့သည္။ ေစတီေတာ္ကို တည္ထား (ထူပ)ျပဳလုပ္ ဓာတ္ေတာ္ကို ပူေဇာ္ပြဲျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္တြင္ မဟိႏၵမေထရ္သည္ ေမဃ၀နဥယ်ဥ္တြင္ ၀ါဆို၀ါကပ္ျပဳခဲ့သည္။ (ပါရာဇိကက႑အ႒ကထာ- လာပါဠိကို အနည္းငယ္ ခ်ံဳ႕ကာ ေဖၚျပပါသည္)

=============================================

ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ သာသနာျပဳေနသည့္ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ား၏ အခက္အခဲမွာ long visa ရရွိမႈ အခက္အခဲပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျမန္မာျပည္မွ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ထို႔အတြက္ အၿမဲတေစ ႀကိဳးပမ္းရေလသည္။ တခါတေလမ်ား စဥ္းစားမိသည္။ တကယ္လို႔မ်ား သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ႏိုင္ခြင့္ ရခဲ့မည္ ဆိုပါလ်င္ သာသနာျပဳရ ေနထိုင္ရသည္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား တိုးတက္လာလိုက္မလဲလို႔ေပါ့။ သို႔တည္းမဟုတ္ သူတို႔ႏိုင္ငံသားမ်ား ရဟန္း၀တ္ေနလ်င္ ထိုႏိုင္ငံမွာ သာသနာမ်ား အေတာ္ထြန္းကားလိမ့္မေပါ့လို႔ေလ။

ေရွးတုန္းက မဟိႏၵမေထရ္က ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္းႏွင့္ ေျပာစကားကို အမွတ္ရမိသည္။ ဘုရင္က သာသနာတည္ပါၿပီလားဘုရားလို႔ ေလ်ာက္ေတာ့ ဒကာေတာ္ ဒီအရပ္မွာ ေမြးၿပီး ဒီအရပ္မွာ စာသင္ကာ ရဟန္းျဖစ္သူေတြ ေပၚထြက္လာမွ သာသနာေတာ္ အျမစ္တည္လိမ့္မည္ ဟု မိန္႔ေတာ္မူဖူးသည္။ ထိုေခတ္ထိုခါက စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း အေၾကာင္းေတြ စံုေစ့စြာ မသိႏိုင္ေပမယ့္ ယေန႔ေခတ္ခါႏွင့္ အလြန္မွပင္ ကိုက္ညီေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရမိပါသျဖင့္ ထပ္တိုးအေနျဖင့္ မွတ္ခ်က္ျပဳကာ ေရးထားလိုက္ရေပေတာ့သည္။